“Bir insan vardır, ona denizler bile yetmez; bir insan da vardır, birkaç katre yeter ona.” Mevlâna
1955. Bu Tanrı kokusu, dün gece bize bir başka türlü zuhûr etti, fakat birkaç lokma geldi, kapıyı kapadı.
Lokma için bir Lokman, rehin oldu. Şimdi Lokman’ın sırası; ey lokma, sen çekil!
Bu mihnet ve meşakkat lokması yüzünden Lokman’ın ayağına batan dikeni çıkarın!
Onun ayağında diken değil, gölgesi bile yok. Fakat siz, hırstan onu fark edemiyorsunuz.
Hurma olarak gördüğünü diken bil. Çünkü sen çok nankör, çok görgüsüzsün!
1960. Lokman’ın canı, Tanrı’nın bir gül bahçesiyken neden can ayağı bir dikenden incinsin?
Bu diken yiyen vücud, devedir. Mustafa’dan doğan da bu deveye binmiştir.
Ey deve! Sırtında öyle bir gül dengi var ki kokusundan sende yüzlerce gül bahçesi meydana gelmiştir.
Hâlbuki sen hâlâ mugaylan dikenine ve kumsala meylediyorsun. Bu arta kalası dikenden gülü nasıl toplayacaksın?
Ey bu arama yüzünden taraf taraf, bucak bucak dolaşıp duran! Ne vakte kadar “Nerede bu gül bahçesi” diyeceksin?
1965. Ayağındaki bu dikeni çıkarmadıkça gözün görmez. Nasıl dönüp dolaşabilirsin?
Ne şaşılacak şey, cihana sığmayan Âdemoğlu, gizlice bir dikenin başında dolaşıp durmakta!
Kur’ân-ı Kerîm’de, Lokman sûresinin 13. âyetinde, Lokman’ın oğluna şu nasihatte bulunduğu bildirilir: “An o zamanı ki hani Lokman, oğluna öğüt verirken oğulcağızım demişti, Allah’a şirk koşma; şüphe yok ki şirk, elbette pek büyük bir zulümdür.”
Yüce Pîr Mevlâna, selâm olsun üzerine, bir beyitinde, “Kendinle olduğun vakit Hakk’ı zikretmekle şirk işlemiş olursun” der.
Hasan Dede, selâm üzerine olsun, zikirle ve şirkle ilgili şöyle bir açıklamada bulunur: “Bir kişi, kendinden geçmeden zikre girdiği zaman, ikilik yaratmış olur. O ayrı, sen ayrı. Aslında, O’nun güzelliklerini dile getirdiğimiz zaman, O en güzel şekilde zikredilmiş oluyor. Diğer taraftan da, insan kalkarsa, Allah’ı kendi dışında zikretsin, o zaman tabii ki şirk işlemiş olur, çünkü teslimiyetten, Allah’ın birliğinden çıkmış oluyor.”
Nitekim, Yunus Emre, selâm olsun üzerine, şöyle der: “Hem sen varsın, hem O var; senin gözünde diken var, sen o dikeni göremiyorsun.”
Hakîkatte her insanın ruhu dikensiz bir gül bahçesi gibidir; bedeni ise diken misâli… Gözünü dikene dikmiş olduğundan, kendi içindeki gül bahçesinden habersizdir.
Fakat Mevlâna’nın buyurduğu gibi, “Sözü, herkesin kendi anlayışına göre söylüyoruz. ‘İnsanlara, akılları miktarınca söz söyleyin, akıllarınıza göre değil.’ Böyle hareket edin de Tanrı’yı, Elçi’sini yalanlamasınlar.”
Ve yine bir yerde de şöyle seslenir Mevlâna… “Temiz, lekesiz gönüle sahip olan herkes, gönül sesi ile topraktan meydana gelen bedenin sesini ayırt eder. Bu ses onun ceylan şekline girmiş arslanının kükreyişidir.”
Mevlâna’ya göre böyle bir anlayış, Yaratıcı kudretten koptuğunun bilincinde olan insanın nasîbidir. İnsan geçirdiği bu kadar maceraya rağmen kendi değerinin henüz farkında değildir. Kendisini kuşatan dünyanın nice tufanına tanık olmasına rağmen kendi içinde sakladığı tufanların henüz idrâkine varamamıştır.
Nitekim, Yüce Pîr Mevlâna yine çok güzel bir dil sarfeder ve der ki: “Âdemoğlu dediğin, dünya sandığına konmuş bir aslandır. Sandık kapanmış, kilitlenmiştir. O da kendisini yorgun ve bitkin göstermektedir. Ama günün birinde bir coştu, bir kükredi de sandığı kırıp parçaladı mı nelere gücü yettiğini, ne işler edeceğini o vakit görürsün.”
Rubaî:
“Mavi gökyüzünü bir çark gibi döndürüp duran o ırmak işte burada, Ay’ın, Zuhal yıldızının hayran olduğu o güzel yüz de buradadır.
Gemisi mârifet levhi olan, imana gelmeyenleri, gemisine binmeyenleri tufanlara boğan Nuh (a.s.) da buradadır.
Kim ondan hırka giyerse, feleğin hırkasını çıkarıp atar. Kim ondan mânâ lokması yerse; Lokman Hekim olan buradadır.”